بررسی و مقایسه تغییرات عملکرد حرکتی درشت کودکان فلج مغزی براساس شدت درگیری آنها

هدف: مشخص کردن ارتباط بین کارکرد حرکتی درشت کودکان مبتلا به فلج مغزی با سطح عملکرد حرکتی درشتی که در آن قرار دارند و نیز بررسی و مقایسه تغییرات عملکرد حرکتی درشت کودکان فلج مغزی براساس شدت درگیری آن ها هدف این تحقیق بوده است. روش بررسی: در این مطالعه مداخله ای طولی ۳۰ کودک مبتلا به فلج مغزی ۴ تا ۱۲ ساله از کلینیک های توانبخشی تهران مطابق معیار های تحقیق انتخاب شدند و به صورت غیرتصادفی و براساس سامانه عملکرد حرکتی درشت به سه گروه خفیف، متوسط و شدید تقسیم شدند. ابزار جمع آوری داده سامانه طبقه بندی عملکرد حرکتی درشت و مقیاس کارکرد حرکتی درشت بود. داده ها قبل و بعد از انجام مداخله توسط محقق جمع آوری شد. مداخله شامل ۲ جلسه کاردرمانی معمول در هر هفته به مدت سه ماه بود. برای تحلیل داده ها از آزمون های ضریب همبستگی اسپیرمن، کروسکال والیس، ویلکاکسون و من ویتنی استفاده شد. یافته ها: بین سطح عملکرد حرکتی درشت کودکان مبتلا به فلج مغزی و کارکرد حرکتی درشت آنها در پیش آزمون و پس آزمون رابطه آماری معنادار و منفی وجود داشت. در پیش آزمون میانگین نمره کارکرد حرکتی درشت در گروه خفیف به صورت معناداری بالاتر از متوسط و در گروه متوسط بالاتر از شدید بود (۰/۰۰۱=p)، اما پس از مداخله در میانگین کارکرد حرکتی درشت گروه متوسط و خفیف تفاوت معناداری مشاهده نشد، در حالی که بین گروه متوسط و شدید تفاوت همچنان معنادار بود (۰/۰۰۱=p). بیشترین میزان تغییرات در کارکرد حرکتی درشت متعلق به سطوح ۳ و ۴ بوده است (۰/۰۰۱=p). نتیجه گیری: کودکانی که سطح عملکرد حرکتی درشت آن ها ۳ و ۴ بود، بیشترین تغییرات کارکرد حرکتی درشت را متعاقب بر خورداری از مداخلات کاردرمانی نشان دادند.